Selahattin Eyyubi , Haçlı Seferleri’nin Doğu’yu kasıp
kavurduğu yılların tartışmasız en ünlü kişilerinden biridir.
Fikirleriyle ve yaptıklarıyla olduğu kadar, sergilediği tavırlarıyla
da sıra dışı bir kişilik olarak her zaman yazarların ilgisini çekmiş
ve o dönem hakkında yazılan nice öyküde birbirinden farklı yönleri
ortaya konulmaya çalışılmıştır. Batılı yazarlar, İslam uygarlığının
uzun zaman sonra yeniden bir devlete dönüşebilmesini sağlayan bu
kişiliğin çeşitli yönlerini övmüşlerdir.
Bu eserde, dönemin Batı dünyasındaki şovalyelik kavramının,
yani ‚haklı ve ilahi bir amaç uğruna çarpışan onurlu ve erdemli
savaşçılar‛ öğretisinin incelenmesine ve yorumlanmasına
dayanmaktadır. Haçlı Seferleri boyunca ve sonrasında, şovalyelik
söylemlerinin erdemleri dönemin bir ana teması olarak
pohpohlanmış ve Batı kültürü dışında bile pek çok kül- tür için
geçerli kabul edilmiştir. Bu savaşçıların gerçekte ortaya koydukları
tavrın aslında nasıl olduğunun, kağıt üzerindeki törelerine ve
düsturlarına uyup uymadıklarının ve onur ya da şeref gibi
konularda verdikleri sözlerini tutup tutmadıklarının tartışılması,
özellikle Batılı yazarlar için pekte alışılmış bir tarz değildir.
Charles J.Rosebault, Selahattin Eyyubi’yi pek alışılmamışve
karşılaştırmalı bir yöntemle gözler önüne seriyor. Eser boyunca
verdiği örneklerle,‛onurlu, şerefli ve haklı savaş‛ söylemini ortaya
atan Hristiyan şovalyelerin kendileri başta olmak üzere,
bölgedeki Hristiyan ve Müslüman yöneticilerinin tümünün
kişisel çıkarlarını aslında bu erdemlerin üstünde tuttuklarına
vurgu yapıyor. O karmakarışık, büyük yangının içinde, Selahattin
Eyyubi’nin tarih boyunca tanımlanmış olan ‚erdemli
yönetici‛ kavramına nasıl örnek oluş- turduğunun altını çiziyor ve
onurları kağıt üzerinde kalan tüm diğerlerinin arasından bu önemli
kişiliğin nasıl göz alacı biçimde parladığını okuyucunun gözleri
önüne seriyor.
